Waarom is de mening van anderen zo belangrijk?
(Terwijl het vaak ten koste gaat van onze gezondheid)
De mening van anderen speelt een grote rol in ons dagelijks leven. Of het nu gaat om familie, vrienden, collega’s en tegenwoordig zelfs vreemden op sociale media, we hechten vaak veel waarde aan wat anderen van ons denken.
We bepalen onze eigenwaarde aan de hand van hoe anderen met ons omgaan. Het is dan ook erg fijn om je gewaardeerd te voelen. Ik merkte dat als ik mezelf inzette voor anderen, voor anderen klaarstond, zaken regelde, er was voor emotionele ondersteuning, ik waardering kreeg. Vooral als je je eigen wensen opzij zette omdat een ander iets anders wilde doen dan was alles oké, want mensen waren blij met me. Ik hoefde mijn eigen wil niet zo op te dringen. Als de ander maar blij was, dan was het goed. Echter heeft dit ook een keerzijde. Je kan niet aan ieders verwachtingen blijven voldoen en jezelf hierbij trouw blijven. Uiteindelijk verlies je het belangrijkste: JEZELF.
Als je dat niet gelijk door hebt, heeft dat tot gevolg dat die man met de spreekwoordelijke hamer je komt waarschuwen met een tikkie. Als je erg hardleers bent, komt die de volgende keer met een iets grotere hamer en een iets hardere tik. Ik was behoorlijk hardleers. Ik heb namelijk twee keer een burn-out gehad. Twee keer!!! Waarschijnlijk was ik na de eerste helemaal niet “genezen” want toen de eerste achter me lag, diende de volgende zich aan. Waarschijnlijk heb ik alleen mijn batterij iets kunnen opladen toen die tweede burn-out zich alweer aandiende.
Nog had ik het niet direct door. Ik wist niet wat er aan de hand was, alleen dat iedere keer als ik de douche in liep en de stapel wasgoed zag, de moed me letterlijk in de schoenen zakte. Ik kon het niet en liep zo de badkamer weer uit. Niets meer kunnen ging op voor heel veel dingen. Mijn dochter kon ik amper in het fietsstoeltje tillen en zwaar was ze echt niet. Integendeel. Ze was toen een klein schriel meisje. Zelfs autorijden was te vermoeiend. Normaal bracht ik zelf mijn zoonlief naar honkbal, maar ook dat trok ik niet meer. De reacties uit mijn omgeving verschilden maar kwamen allemaal op hetzelfde neer: Ik was een lui secreet en liet anderen voor me werken. Dus om iedereen te laten zien dat ze het bij het verkeerde eind hadden ging ik nog harder lopen, mijn lichamelijke klachten negerend. Totdat het moment kwam dat ik vast liep. Ik wilde mezelf alleen maar opkrullen in bed of op de bank. Ik moest mezelf uit bed dwingen. Tenslotte had ik nog twee kleintjes waar ik voor moest zorgen. Zij waren mijn houvast. Maar eigenlijk wilde ik niets meer dan alleen maar verdwijnen.
Ook uit dat wak ben ik geklommen. Nu spreekt men vaak van de Dark Night of the Soul. Als ik terugkijk heb ik er wel een paar gehad, maar in plaats van het tij te keren pakte ik mezelf dan beet en ging gewoon op dezelfde voet door. Wel met meer vastberadenheid, ik wilde laten zien dat ik niet klein te krijgen was.
En daar lag nu precies het probleem. Ik was mezelf constant aan het bewijzen aan de buitenwereld. Het universum, mijn lichaam, mijn hogere zelf, wie of wat dan ook, had me al meerdere keren gewaarschuwd, maar ik luisterde niet. Nou ja, niet? Ik luisterde wel naar al die mensen in mijn omgeving die mij bevestigden wat ik over mezelf dacht: Ik vond mezelf niet goed genoeg. Geen goede moeder, vrouw, vriendin, collega, werknemer, etc. Dus deed ik meer en meer mijn best om die waardering te krijgen. Ik ging nog harder lopen, harder werken. En gelukkig was ik niet.
Toen kwam die man met een nog grotere hamer nog een keer langs en sloeg me finaal onderuit. Je kan namelijk niet blijven geven uit een lege kop. En ik was compleet op. Ieder restje reserve was verdwenen. Maar ik ben een vechter en gebruikte mijn kinderen als houvast. Ik moest voor hun vechten. Zij hadden een moeder nodig. Ik wilde niet dat ze zouden terugkijken op een vermoeide zieke moeder. Maar als je ver beneden je eigen nulpunt zit dan is de weg terug erg lang. En erg confronterend. Ik ben er op een harde en pijnlijke manier achter gekomen dat je waardering niet bij een ander kan halen. Het moet echt uit jezelf komen. Want als je anderen leert dat zij belangrijker zijn en jij niets waard bent zullen ze je ook zo behandelen. Dit was niet wat ik mijn kinderen mee wilde geven.
Mensen waar je interactie mee hebt fungeren als een spiegel. Ze vertellen je exact hoe jij over jezelf denkt door de manier waarop ze je behandelen. Ik vloog rond omdat ik vond dat ik goed in alles moest zijn om die waardering te krijgen. De psycholoog waar ik tijdens mijn burn-out in behandeling was maakte er gelijk een grap van. Oh, jij was die vrouw met die grote S op haar borst die ik in de wachtkamer zag zitten. Ik vergeet het nooit meer. Maar het gaf haarfijn weer hoe hoog ik de lat voor mezelf had gelegd.
Uiteindelijk hoeven we maar één ding: en dat is alleen maar onszelf zijn. En wat een ander daarvan vind, daar hebben wij helemaal niets mee te maken. Dat is hun stukje.
IK hou van de mensen die ik in mijn leven heb mogen verwelkomen. Sommigen heel kort, sommigen langer. Ik ben blij met ervaringen die ik met hen heb mogen delen. Ik ben hen ook erg dankbaar voor de geleerde lessen en mijn persoonlijke groei. Door op die manier tegen je ervaringen aan te kijken kun je vervelende ervaringen makkelijker loslaten. Vervelende mensen ook. En ook al ben hen dankbaar, het houdt niet in dat ik ze dan nog in mijn leven wil. Ze hebben hun doel gediend en dat was mij laten zien hoe ik over mezelf dacht. Uiteindelijk blijven de mensen over die je wel waarderen om wie je bent en niet om wat je voor hen doet.
