Waarover ik me nog steeds blijf verbazen is waarom mensen hun grenzen niet beter aangeven. Sorry, ik kan het onderwerp niet loslaten. (zie ook https://www.shirley-ann.nl/2024/12/01/gezond-egoisme/ )
Terwijl ik dit schrijf, denk ik, hmm niet helemaal eerlijk. Ik kon het lange tijd ook niet, maar ben door schade en schande wijzer geworden. Maar ik heb uiteindelijk geleerd om voor mezelf op te komen nadat ik besefte dat al die mensen die van mij eisten dat ik mijn o zo waardevolle en toen behoorlijk schaarse energie in hen stak en niet in mezelf, niet mijn welzijn voor ogen hadden, maar die van henzelf.
We voelen ons verplicht omdat het bijvoorbeeld om familie gaat, of omdat het je werkgever ( die betaalt tenslotte je loon.) Ik hoor schrijnende gevallen om me heen van mensen die na een “gesprek” of interactie met familie zelfs ernstige acute fysieke klachten krijgen waar een arts of verpleegkundige aan te pas moet komen. Maar het komt geen moment in ze op om te zeggen; sorry, dit is niet goed voor mijn gezondheid. Ik doe dit niet meer.
Waarom doen we dit? Waarom zetten we ons eigen welzijn opzij om een ander tevreden te stellen? Natuurlijk weet ik het antwoord wel: Schuldgevoel. Schuldgevoel en angst.
Je negeert je eigen pijnen, vermoeidheid, overprikkeling, etc. omdat iemand je laat weten of voelen dat je ergens tekort bent geschoten, of als je hen niet ter wille bent, tekort zal gaan schieten: Kort gezegd: je bent een egoïst. Je denkt alleen aan jezelf. Je bent niet goed genoeg, niet aardig of lief genoeg. En dat laten ze je voelen ook. Je bent inmiddels zo getraind je eigen welzijn opzij te zetten voor iedereen die jou het gevoel geeft dat je onwaardig bent, niet lief of niet goed genoeg als je niet doet wat ze van je vragen. Er zijn maar weinig mensen die aangeven dat het op dat moment even niet uitkomt om wat voor reden dan ook.
Als dan je grenzen gaat aangeven, dan breekt op zijn zachtst gezegd soms zelfs letterlijk eerst de pleuris uit omdat je het lef hebt gehad om nee te zeggen. Hoe kun je?! Wat ben jij een egoïst dat je alleen aan je zelf denkt! Tenslotte heeft de ander een hulpvraag en jij weigert te helpen! Niet zo gek, want ze zijn dit niet van je gewend en door boos te worden kruip jij vaak weer terug in jouw rol. Blijf je op je standpunt staan, dan ben jij de boosdoener en dat wil je natuurlijk niet. Het voelt vreselijk als mensen boos op je zijn. En erger: Mensen kunnen besluiten je niet meer te willen zien. Wat dan?
Terwijl je dit leest zullen misschien allerlei emoties door je lijf razen omdat mijn woorden iets in jou triggeren. Mijn vraag aan jou: Wie is het belangrijkste in jouw leven? Zet jij jezelf op één?
IK blijf dit herhalen: Je zult anderen moeten laten zien dat jij de belangrijkste persoon bent in jouw leven. Doe je dat niet, dan zal een ander je ook niet behandelen alsof jij belangrijk bent. JIJ zal het goede voorbeeld moeten geven door je eigen grenzen aan te geven en te bewaken. Tenslotte gaat het om jouw welzijn en jouw gezondheid.
En ja, er zullen mensen vertrekken. Maar het mooie is dat er ook mensen voor terug komen. Mensen die jou wel waarderen zonder dat je hier iets voor doet. Die snappen dat je eerst voor jezelf moet zorgen voordat je er voor een ander kan zijn.
