Sterk zijn: Goede eigenschap, maar niet altijd even handig
Onlangs zei iemand me dat ik een heel sterk persoon ben. Ergens wist ik dat wel. Ik heb genoeg voor mijn kiezen gekregen en ondanks alles sta ik nog steeds overeind en blijf het leven van de positieve kant bekijken. Soms kegelde het leven me snoeihard omver, maar ik wist mezelf weer altijd op te rapen en door te gaan. Deels omdat ik een hele grote verantwoordelijkheid heb: Mijn kinderen.
Practice what you teach. Daar geloof ik heilig in.
Want hoe kan ik mijn kinderen leren zichzelf op één te zetten, niet in een slachtofferrol te vervallen en overeind te blijven in alle omstandigheden als ik dat zelf niet doe? Er is echter een verschil tussen dingen wegdringen en altijd maar door blijven gaan en aan de andere kant de tijd nemen om je emoties onder ogen te zien als je getriggerd wordt en/of er traumatische dingen gebeuren.
Ik was zeker tot mijn 45ste angstig en onzeker en had een zwaar minderwaardigheidscomplex en compenseerde dit door mijn benen uit mijn kont te rennen voor al wie mijn hulp kon gebruiken. In mijn zoektocht naar waardering liep ik mezelf keihard voorbij, wat resulteerde in een burn-out. Mensen noemden me vervolgens lui en ik ging nog harder rennen. Nog harder? Ja. Nog harder. Ik had een niet zeuren maar gewoon doorgaan mentaliteit en werd hiervoor gecomplimenteerd. Mensen waarderen het als jezelf wegcijfert. Lichamelijke pijn slikte ik weg met pijnstillers. Emotionele pijn, mijn verdriet en boosheid, slikte ik ook weg. Vermoeidheid negeerde ik. Ik was doodmoe, maar bleef doorgaan. Ja, zo sterk was ik. Natuurlijk kreeg ik een tweede burn-out.
Nu besef ik dat ik mezelf in de maling nam. Ik sloopte het meest kostbare wat ik had. Mijn eigen lichaam. En voor wie? Nu weet ik dat je alleen kan geven vanuit een overvloed. Niet vanuit tekorten. Dus waarom bleef ik maar doorgaan?
Terugkijkend was ik zeer goed getraind en geconditioneerd door mijn omgeving. De mensen om je heen werken in op je schuldgevoel. Vaak beseffen ze niet eens dat ze dit doen. Ze reageren en acteren vanuit hun eigen behoeftes. Als je hier gevoelig voor bent en weinig eigenwaarde hebt dan doe je alles om hieraan te voldoen. Alles om je gewaardeerd te voelen.
Nu weet ik dat waardering begint bij jezelf. Bij je eigenwaarde. Het is namelijk helemaal niet stoer om pijnstillers te slikken en door te blijven rennen terwijl je lichaam roept dat je even moet luisteren. Mijn werkgever vond dat erg prettig. Ik was immers nooit ziek. Maar omdat ik niet luisterde naar de signalen die werden afgegeven, ging mijn lijf steeds harder schreeuwen. Totdat die vent met die hamer kwam en me finaal onderuit sloeg. Ik wilde alleen nog maar op de vloer gaan liggen daar in de wachtkamer van het ziekenhuis.
Het is een van die vragen die me bezig houdt. Waarom blijven we doorgaan totdat het echt niet meer kan? Voor wie? Als ik heel eerlijk bent doen we vaak dingen die we eigenlijk niet willen doen, maar toch maar doen om de meest uiteenlopende redenen. Je wilt niemand kwetsen. Je voelt je schuldig, dus ga je nog iets harder lopen. Je wilt niet voor lui en egoïstisch worden uitgemaakt, dus gooi je er nog een tandje bovenop.
Inmiddels weet ik dat alles valt of staat bij je eigenwaarde, bij jezelf op 1 zetten. Als je dit zelf niet doet, zal een ander het zeker niet doen. Je leert anderen dat JIJ niet belangrijk bent. Nou geloof me, iedereen is belangrijk. OOK JIJ! OOK IK.
