En dan?
Sinds ik in 2018 met een zware darmontsteking in het ziekenhuishuis terecht ben gekomen en mijn lichaam vervolgens begin 2019 de diagnose fibromyalgie kreeg, heb ik manieren gezocht om mijn lichaam te helen. Nu zes jaar later besef ik hoe ziek ik toen was, hoe het zover is gekomen en waarom mijn lichaam nu nog steeds niet volledig geheeld is.
Als je er gemakshalve even vanuit gaat dat mijn energie levels toentertijd tussen de -100 en 0 lagen (Bij normaal actief leven, Uitgerust:+100%) en mijn pijnbeleving op + 500 lag (Nullijn is nul! > geen aanraking kunnen verdragen, zelfs niet van een dekbed of deken) Oh, en pijnstillers hielpen niet.
Nu zes jaar later, werk ik dagelijks 30 uur per week, breng mijn meerdere keren per week dochter weer naar dansles, ga drie tot vier keer per dag een flink stuk wandelen met mijn hond, in het weekend boodschappen doen met vriendlief en regelmatig naar beurzen of lekker de stad in en ga zo maar door. Fantastisch toch, als je beseft waar ik vandaan kwam? Hoe ik ben gekomen tot waar ik nu ben, vertel ik je in een ander blog. Punt is, er is een manier om te genezen!!
Mijn algehele conditie en fysieke gezondheid is inmiddels gestegen tot een gemiddelde energie van +60 en mijn pijnbeleving op +150 zie je dat ik al aardig op weg ben. En met pijn beleving bedoel ik niet dat ik niet tegen pijn kan, maar dat ik nog steeds chronisch pijn ervaar zonder dat daar een reden voor zou moeten zijn. En als ik nu een keer pijnstillers slik, is dat hooguit één keer in de zes weken, vaak nog minder.
Toen de arts in januari 2019 tegen me zei: hier is helaas niets aan te doen, leer er maar mee leven, kwam alles in mij in opstand. Innerlijk schreeuwde ik keihard NEEEEEEEEE. Ik was net 50! Ik weigerde mee te gaan in de prognose. Mijn lichaam had een diagnose gekregen, maar IK niet. Ik was nog maar net 50 en wilde niet mijn leven slijten met een lijf dat niets meer kon.
Het enige dat ik toen kon doen was op de bank zitten, liggen en zoveel mogelijk aanraking met iets of iemand vermijden. Naar buiten gaan? Ik kwam de straat niet uit of mijn lichaam raakte al volledig overprikkeld. Als een computersysteem dat crasht nadat het net is opgestart. Ik sleepte mezelf dan weer naar huis, opnieuw opstarten deed ik vanaf de bank.
Achteraf gezien was dit het beste wat me had kunnen overkomen, simpelweg omdat ik hierdoor mijn leven een draai gaf van 180 graden en vervolgens op een pad terecht kwam dat het beste in mij naar boven haalde. Het gaat nu zoveel beter dan zes jaar geleden. Maar ik ben er nog niet. Mijn doel is superfit en zonder pijn door het leven. Droom groot, is me gezegd. Nou dat doe ik ook. Geloof me. Ondanks dat ik nog niet ben waar ik wil zijn, weet ik dat het mogelijk is.
In mijn volgende blogs vertel ik je wat de oorzaak was (in mijn geval) en welk pad ik heb genomen om te komen waar ik nu ben. Ieder mens heeft een eigen pad. Dat besef ik dondersgoed, maar misschien heb je wat aan mijn ervaringen om jouw leven te verbeteren.
Liefs, Shir
